Το ίδιο λευκό πέπλο σιωπής πλανιέται πάνω
από την απέραντη θλίψη της πόλης
βυθίζοντας τα ίχνη μιας χαμένης ζωής στο αμείλικτο ψύχος της λήθης
εξαγνίζοντας των ανθρώπων τις μαυρισμένες από μίσος ψυχές
επουλώνοντας τις πληγές από λόγια γερασμένης σοφίας

Άγγελοι δήμιοι ντυμένοι με άσπρα χρώματα
είμαστε μια ριπή στο μέλλον, είμαστε απόβλητα

Αυτό το απάνθρωπα ύπουλο λευκό των άδειων ματιών σου
μου θυμίζει την ανακωχή στη μάχη για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
μου θυμίζει το πανί που σκεπάζουν τους άμαχους-θυματα πόλεμων
μου θυμίζει τους ξεθωριασμένους από οίκτο τοίχους
των δημοσίων ψυχιατρείων

“άσπρη είναι η άρια φυλή
η σιωπή
τα λευκά κελιά
το ψύχος
το χιόνι
οι άσπρες μπλούζες των γιατρών
τα νεκροσέντονα
η ηρωίνη…
αυτά, λίγο πρόχειρα για την αποκατάσταση του μαύρου”