Είχα τα νιάτα του κάποτε,
όταν ο ήλιος έβγαινε, κοιμόμουν μ’ αυτά.
Δεν είχα άλλη χαρά, μα είχα μόνο χαρά.

Είχα τα νιάτα του κάποτε,
κι αν είχα μόνο αυτά, είχα τόσα πολλά·
γιατί τα είχα εγώ αποκλειστικά.

Μα η ζωή ήταν γεμάτη πιθανότητες,
νέα κανάλια εμφανίζονταν συχνά σε νέες συχνότητες.
Δεν τη βαρέθηκα ποτέ, απλά τελείωσε
αυτή η νεότητα που με ενηλικίωσε.
Μα τώρα είναι εδώ ξανά με μια μορφή εξωτική
και το τραγούδι ξαναρχίζει απ’ την αρχή...

Είχα τα νιάτα του κάποτε,
όταν οι δρόμοι άδειαζαν κατέβαινα μαζί τους.
Κι αν τότε δεν το ήξερα, εγώ ήμουν η φωνή τους.

Είχα τα νιάτα του κάποτε,
το κουρασμένο του σώμα και τ’ άσπρα του μαλλιά σού τα χαρίζω·
εσύ τώρα γκρεμίζεις, μα εγώ ακόμα χτίζω.