Στην πολυθρόνα της μαμάς σου καθισμένη,
είχες μια κάμερα μπροστά σου
και στην καρδιά σου το μπαμπά σου
και μες στα μάτια όλη τη μεταπολίτευση.

Ήταν η Ελλάδα ακόμα όμορφη και νέα
κι όλοι περνούσαμε καλά
με Παπανδρέου και... Κοσκωτά
κι ήταν ωραία τα μεσημέρια στην τηλεόραση.

Ήμουν 16 και ήσουν 28,
εγώ χανόμουν στο MTV κι εσύ χανόσουν στη ζωή·
ποιος να το πίστευε μια μέρα πως θα πλανιόμαστε μαζί
ποδοπατώντας τα νεράντζια στο δρόμο για την αλλαγή.

Θυμάμαι ακόμα το χαμόγελο στο δρόμο κάτω απ’ το σπίτι σου -
έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει.

Πρώτη φορά Αριστερά, μα είμαστε τώρα μακριά -
εκεί πατάτε τα νεράντζια, εδώ πατάμε την ελιά.
Κι αν δε γεράσουμε μαζί, ήτανε λίγο αλλά πολύ -
μέσα στην κούραση της γλώσσας ήσουν εγώ κι ήμουν εσύ·
ήταν η ποίηση που γράψαμε μαζί.