Βλέπω γραμμένο το όνομά σου
και τρέμω για όσα δεν πεθαίνουνε (ποτέ).
Δεν είμαι πια εγώ χωρίς εσένα,
είναι βαθύτερο το τραύμα και το ξέρουμε.

Το είπε κι η Αναστασία,
αυτή η ιστορία δεν τελειώνει έτσι απλά·
θα μπει για λίγο στο «κουτάκι» εκεί ψηλά
και θά `ναι ακόμα πιο ωραία όταν βγει ξανά.

Θά `χουν μακρύνει τα μαλλιά σου
και θα μικραίνεις μεγαλώνοντας,
και θά `χει γίνει ο αποχαιρετισμός
η μέρα εκείνη που γεννήθηκε το φως.

Άλλοι το είπανε «μια πλάνη»
κι άλλοι απλά «εξιδανίκευση»,
μα εγώ που έκανα το ανέφικτο εφικτό
βλέπω σ’ αυτό το μόνο ψέμα που αγαπώ.