Εγώ είμ’ ο κράχτης πετεινός τση γειτονιάς καμάρι
κι οι κότες συνορίζουνται ποια να με πρωτοπάρει

Εγώ είμ’ ο κράχτης πετεινός σ’ όλο το μαχαλά μου
κι οι κότες σαν με βλέπουνε δε φεύγουν `πο κοντά μου

Μα τώρα πια που γέρασα οι κότες με τσιμπούνε
μα σαν τους κράξω μια φορά πίσω μου ακλουθούνε

Όταν στα ξημερώματα ο πετεινός θα κράξει
ποιά είν’ αυτή η όρνιθα που δε θ’ αναστενάξει

Όταν γεράσει ο πετεινός χοντραίνει κι η φωνή του
χάνει και το κουράγιο του και την υπομονή του

Όταν τη δεις την όρνιθα και κακαρίζει ομπρός σου
σκύψε και χάιδεψε τηνε τ’ αυγό είναι δικό σου

Σαν κάμει η όρνιθα τ’ αυγό έχει χαρά μεγάλη
πάει να βρει τον πετεινό για να τα πούνε πάλι

Ήθελα να είχα κι εγώ του πετεινού τη χάρη
σε κάθε δύσκολη στιγμή να βγαίνω παληκάρι