Ζούμε παραμονεύοντας την κάθε σας κίνηση
κάτω από το μάτι της νύχτας
μέσα στην χώρα του χάους μέσα στον κόσμο του μίσους
εκείνοι σας καναν σκλάβους κάνουμε σκλάβους εκείνους
προσεχώς στα δελτία μας αυτομάτων πεσμένοι
στον τόπο μάχης που τόπος ανατροπής παραμένει
μιλώ για τον δρόμο που το φως της νύχτας δείχνει κάθε βρωμα
που το φως της μέρας κρατάει κρυμμένη
αυτοί που δίπλα σου ήταν κατέληξαν bussiness να κάνουν με έναν ασφαλίτη αγκαλιά
απ την άλλη μεριά χαιρετάνε παιδιά
που με αυτά που είδαν κλείστηκαν σε ψυχοκελιά
αλλά πέταξαν μακριά κουβέντα τώρα πια για αυτούς
μόνο για πόζα να γράψετε κομμάτι για τους νεκρούς
οι νεκροί πεθαίνουν μόνο αν τους ξεχάσεις
αν δεν το πιστεύεις σου προτείνω να το δοκιμάσεις
απτό πτώμα ούτως ή άλλως κάθε μέρα τουλάχιστον για μενα
είναι και μια σφαίρα που δε μου αλλάζει χρώμα
στο γκρίζο πίνακα ραμμένο στόμα
απρόσωπη φιγούρα στα σκοινιά του πιο διαβολικού αιώνα
αγωνία μένουν όλα κρύα στην μπάλα που γυρνάει χαμένη μες στο γαλαξία
ζαλίζομαι και ψάχνω αιωνία ηρεμία
μέσα σε ένα δάσος που είναι σκεπασμένο με φιλίας πέπλο
μα πάλι πέφτω μέσα στη δίνη του χρόνου
που μου δείχνει μέλλοντος εικόνες πόνου θλίψης ομορφιάς χαράς ψευδαίσθησης
στιγμές της τελευταίας αναμέτρησης με το άλλο εγώ μου
της ψυχολογικής κατάρρευσης μα κουβαλάω όπως όλοι μας το σταυρό μου
μόνο που πάνω του δαίμονες γαντζώθηκαν οι φρίκες καβαντζώθηκαν
πίσω από τους εφιάλτες μου και μέσα από το πέτρινο βασίλειο
που ονομάζουνε μυαλό δεν βγαίνουνε
ζω στον πλανήτη που όλοι καταλαβαίνουν μα δεν νοιάζονται
από την πρώτη κι όλας μέρα μα σε πλάκες τάφου το όνομά μας χαράζεται
όλοι γύρω μου μα κανένας εκεί που η μοναξιά μου τους χρειάζεται
σκιές πάψτε να με κυνηγάτε γιατί με κουράζετε
μείναμε μόνοι με ψυχή μες τον κόσμο των κλώνων να περιμένουμε
την μάχη τόσων χιλιάδων χρόνων
όταν το φως με το σκοτάδι θα παλεύει για το ποιος στην επίγεια κόλαση θα βασιλεύει
ψάξε με θα είμαι κάπου δίπλα στη σελήνη ο σκοτεινός κόσμος που μέσα σου κρύβεις
μου δινει δύναμη να ελευθερωθεί το λυσσασμένο πλάσμα που μέσα μου κραυγάζει
εκείνο που με μάτια πορφυρά θα σε κοιτάζει πέτρα γίνεσαι
όταν τα ποτισμένα με πόνο δόντια του βγάζει κρύβεσαι
εκείνο που αγρίμι το είπαν το είπαν ψυχή μοναχική
αφού και εγώ αναζητάω την γαλήνη του βουνού
το μαύρο άστρο ψάχνει μια γωνιά του ουρανού κενή για να αναπαυθεί
και σε άλλον κόσμο να βρεθεί εκεί που οι μαριονέτες θα αποκτήσουνε ψυχή
εκεί που ο εσώκλειστος θα θέλει να ανοιχτεί χωρίς το ραμμένο του στόμα να ματώνει
κανένας τόπος δε θα υπάρχει πλέον για να μείνουν κάποιοι από εμάς
κουλουριασμένοι σε μια γωνιά και μόνοι θα ζω με εκείνους και εκεί
που θα είναι γνωστό σε όλους μας
πως όταν κοιτάζεις τη μορφή σου μέσα από θρυμματισμένο καθρέφτη
θα δεις πως παιρνει πολλα προσωπα...