Ξεκινάω πάλι τη φουρτούνα του μυαλού
κάτω απ’ το μάτι του ρα
κάτω απ'το φως του φεγγαριού
ζω μέσ’ στα σύννεφα, βροχές και ταξιδεύοντας παντού
ξυπνώ και για την κάθε γωνιά του ουρανού
γι’ αυτό πες μου τι θες, στις σκοτεινές διαδρομές
πίσω από μάσκες μ'αλήθειες στεγνές
με αλήθειες ωμές και αιχμηρές
μαχαίρι σήκωσα, κάρφωσα το χθες
σαν παράσιτο μέσ’ σ το νερό μου δίνεις τ’ άσφιγο, το υποανάπτυκτο παιδί που ζει κατ'απ’ την άσφαλτο
μέσα στους υπονόμους της πόλης
μυρίζω καύσιμο
βυθίζω τα μάτια μου, κάτι σαν πορεία προς την άβυσσο
κι όπως ψάχνω τυφλά την αλήθεια να βρω στην ομίχλη
η σκιά σου μου δείχνει, το δρόμο τα ίχνη
ακολουθώ, ψηλαφίζω το δίχτυ
μαζί με τα κύματα φτάνω στην πρύμνη
στο πιο βαθύ βυθό, εκεί που δε χωράνε
τα χαχανητά, τα clown, οι ψίθυροι τα αυτιά δεν τρυπάνε
τα σκορπάνε παντού σαν δαιμόνια
και τα κανόνια μπαμ μπουμ να βαράνε
ανασταίνω το εγώ μου έλα προς τον ήλιο πάμε
πανιά απ'τη πρύμνη στα μάτια σας δρυμοί
πηγαίνω στα μάτια σου μπαίνω ξανά
σ’ ανασαίνω, γίνομαι φωτιά σε χείλη ματωμένο
το φάντασμα τη νύχτα φωνάζει
πεθαίνω, ζαβλακωμένος ματώνει ο νους και μπερδεμένος είσαι
μες στο ραπ είμαι φτιαγμένος
με το σφυρί του 90’ σφυρηλατημένος
και μέχρι τώρα αν ρωτάς, ο Γολγοθάς μου ήταν πάντα ματωμένος
δώσ’ μου βιολί για να κρύψω
με τον ήχο τον πόνο να πνίξω
δώσ’ μου φως το σκοτάδι αντικρίσω
δωσ'μου ελπιδα καρδια μου φτερα ν'ανοιξω.