Μπορείς χλωμέ τραγουδιστή που έρωτα μου τάζεις,
ζωή χαρούμενη, τρελή, μπορείς να μου χαρίσεις
κι αντί να γέρνεις σκυθρωπός κι αιώνια να στενάζεις,
στη λύρα σου χαρούμενος, μπορείς να τραγουδίσεις;

Να πάρεις γέλιο και χαρά και της δροσιάς σταγόνα
και πύργο `νειροφάνταστο πανώριο να μου χτίσεις,
ποτέ στα μάτια να μη δω τον πάγο του χειμώνα
και θρόνο από σύννεφα γαλάζια να μου στήσεις.

Μπορείς χλωμέ τραγουδιστή που χίλια-δυο μου λένε,
τα μάτια σου τα όμορφα γι’ αγάπη ονειρεμένη,
ποτέ τραγούδια να μη πεις, τραγούδια που να κλαίνε
κι η λύρα σου χαρούμενη να ψάλλει σα διαβαίνει.

Για με να χτίσεις μια ζωή από `ν’ ανθό το χνούδι,
αγνή σα φεγγοβόλημα, σαν ήλιου φως, καθάρια
και να `χω για νανούρισμα το θείο σου τραγούδι,
να μου θυμίζει τη ζωή κι όχι νεκρά κουφάρια.

Στο κόσμο που φαντάστηκα, μαζί μου να πετάξεις
μπορείς χωρίς η αγάπη σου ποτέ να κουραστεί
και στο ταξίδι το πολύ ποτέ να μη στενάξεις;
Για λέγε μου, τάχα μπορείς, χλωμέ τραγουδιστή;