Είναι ένας δρόμος που οδηγεί σ’ ό,τι έχω χάσει
ένας πυκνός αέρας καλύπτει το δάσος σαν να το αγκαλιάζει
τρεχούμενο νερό την ησυχία να δελεάζει
τα απαγορευμένα φρούτα που κανένα ακόμα δεν έχει ωριμάσει
μια σκάλα σ’ έναν πλάτανο κι ένα σπίτι στα ύψη
στηριγμένο στα κλαδιά του
μόνο αν πεθάνει το ίδιο μου είπε θα το εγκαταλείψει
και γι’ αυτό κι ένιωσα ασφάλεια
ανέβηκα διστακτικά, κάτω κοιτούσα σπάνια
ξεκλείδωσα τη πόρτα
τ’ αρώματα που βγήκαν με μαγέψαν απ’ την πόλη μου είναι απόντα
έχει βότανα και λίγο από βροχή πάνω στο χώμα
δυο παράθυρα κι ένα ορατό πεδίο μέχρι το τώρα
έγινα άνεμος, τόσο κενός που πέταξα σαν κλέφτης
προς καινούργια γη να σπείρω μόνος έδαφος που είμαι άγνωστος
γνωρίστηκα με όλα,
μεγάλωσα σαν βασιλιάς γιατί δεν είχα στέμμα, το έλιωσα και έκανα δώρα
και πρόκληση για όλους ήταν η γνώση ζωής
που ήταν κλεισμένη σε σεντούκι στου ουρανού την ανηφόρα
ξεκίναγε απ’ τον βάλτο που πνίγουν τις ενοχές
κι αφού τις πέταγες ξεκίναγες, σκαλί-σκαλί κι εμπόδια
δε μέτραγαν τα εφόδια, μονάχα αγνή ψυχή και σου δινόταν το σπαθί
που κόβει ακόμα και την ώρα.

Όσοι κατάφεραν και φτάσαν, πίσω δε γυρίσαν
και ας ακούστηκαν ιστορίες πως υπήρχαν πολλά φώτα
όσοι αποτύχαν πέσαν στη γη, έφτασε η τέφρα
όσοι επιτύχαν κέρδισαν την γνώση
μια θέση στον ουρανό και τους αποκαλούμε σήμερα αστέρια
κι εκπληρώνουνε ευχές αν βλέπουν ενωμένα χέρια.

Κόσμος ήσυχος χωρίς την απειλή πως θα τελειώσει
αφού βρέθηκε κίνητρο κάτι να τους ενώσει
Κόσμος ήσυχος χωρίς την απειλή πως θα τελειώσει
πλέον το καλό είναι ικανό για να στοιχειώσει
Ο κόσμος ήσυχος χωρίς την απειλή πως θα τελειώσει
μια ιστορία χωρίς ψέμα αλήθεια δε θα σου είχε δώσει
Κόσμος ήσυχος χωρίς την απειλή πως θα τελειώσει
ο φόβος για να ζει πρέπει και κάπου να ριζώσει.