Έβρεχ΄ο ουρανός φωτιά
σίδερο και ατσάλι
κι ο χάρος ο χαιρέκακος
χόρευε πας στη ζάλη.

Τα στούκας παρελαύνανε
πάνω απ΄τα κεφάλια
κι εμείς τα πολεμούσαμε
μ΄αξίνες και δρεπάνια.

Σαν στάχυα μας θερίζανε
τ΄ατσάλινα θηρία,
το Μπέλες δε ρωτήσανε,
τι εστί Ελευθερία.

Απ΄τη Κερκίνη ως τη κορφή
κι ίσαμε το Πετρίτσι,
το χώμα εκοκκίνησε
απ΄το αίμα που εχύθει.

Χαλάζι οι οβίδες στην πλαγιά
μια πέφτει στο Μιχάλη
κι ο Μιχαλιός ξεψύχησε
φωνάζοντας χαλάλι.

Τον έκλαψε η Μάτνιτσα
στην πάνδημη κηδεία,
για το κακό που έγινε
πάνω στα εικοσιτρία.

Κανένα δεν αφήσανε
τ΄ανήμερα θηρία
κι αυτούς που αιχμαλωτίσανε,
τους στήσανε στα τρία.

Τους κλάψαμε τους θάψαμε
κι αυτούς σαν τον Μιχάλη
και στα βουνά τραβήξαμe
για εκδίκηση μεγάλη.