Η Μαίρη είναι στα Γιάννενα, μια μελαχρινή, σπαθάτη σαν αρχαγγέλισσα, αερινη, ασυμβίβαστα-μοναχική γυναίκα......Τα πρωινά, μαθαίνει γράμματα τα παιδιά...Τ’ απογεύματα, μαθαίνει τη Σιωπή και το Μέλαν Φως, στα πουλιά που την ακολουθούν στο ακόπαστο γρήγορο μοναχικό της περπάτημα στους απόκεντρους δρόμους των Ιωαννίνων...
Μελαχρινή αρχαγγέλισσα των ήσυχων παρόδων
των ίσκιων των εσπερινών και των θλιμένων ρόδων,
σπαθίζεις τον μαβή ουρανό στάζει βροχές και χιόνια,
σπαθίζεις και τον κόρφο σου και στάζει ανθούς κι αηδόνια.
.......................................
Άγιο των ασυμβίβαστα-μοναχικών το πάθος,
που φέγγει μες στα σπλάχνα τους σαν μέλας, μέγας Άθως...
Α.Π

ΜΑΙΡΗ
Πώς πέρασαν βροχή τα χρόνια,
δεν τα λογάριαζες , θαρρώ,
της νύχτας μόνο τα τριζόνια
σου κράταγαν λογαριασμό,

και στο γεμίσαν’ το δεφτέρι
σαράντα στρόγγυλα καρφιά,
πάτησες τα σαράντα, Μαίρη,
κι ας δείχνεις μόνο τα μισά !

Μαίρη,
δε σ’ άγγιξε ποτέ το καλοκαίρι,
δε μύρισες την άνοιξη ποτέ,
κανένας στην Πλατεία δε σε ξέρει,
πού πας και πίνεις μόνη σου καφέ;
Κανείς πέρα απ’ τη νύχτα δε σε ξέρει.
Μαίρη, βροχούλα μες στον κόσμο άφαντη,
τρελή ροδιά ανέγγιχτη κι αμάραντη..


Τι να ζητάς στον άγγελό σου
στον ύπνο σου ψιθυριστά,
κι αφήνει στο προσκέφαλό σου
του Ναζωραίου τα καρφιά;

Κι έχεις στο πρόσωπό σου πάντα
βροχές κι αγκάθια κι ερημιά...
Πάτησες, Μαίρη, τα σαράντα
κι ας δείχνεις μόνο τα μισά....