Πάνω στης ζάλης τον τρελό βηματισμό, όλη την πίκρα μου ξεκίνησα να βγάλω
και της ψυχής μου τον ασήκωτο καημό, να τον γλυκάνω στο λεπτό με μια στροφή.
Μα στην γωνία καρτερούσε σιωπηλό, το πεπρωμένο της ζωής μου το μεγάλο,
με την σειρά του να αποδείξει και αυτό, πως δεν απέχουν λογική και διαστροφή.

Κοπήκανε τα φρένα στο μυαλό και έγινα θεριό αγριεμένο,
στην άκρη ξεχασμένο το καλό κι αντάμωσε το μίσος την οργή.
Στερέψαν οι φραγμοί στο λογικό και δε γνωρίζω πια τι περιμένω,
μονάχα αυτή η μέθη στο μυαλό, που θα `χει ξεθυμάνει το πρωί.

Πάνω στης ζάλης τον τρελό βηματισμό, να αντικρίσω είπα ότι με φοβίζει
και στης καρδιάς μου τον ακούρδιστο παλμό, ρυθμό να δώσω μήπως θάρρος ξαναβρεί.
Μα βγήκε λάθος ότι είχα για σωστό, η μοίρα σε όσους της χρωστάνε δε χαρίζει
και έτσι ανάγκασα το άλλο μου μισό, στο περιθώριο να ζει για μια ζωή.

Κοπήκανε τα φρένα στο μυαλό και έγινα θεριό αγριεμένο,
στην άκρη ξεχασμένο το καλό κι αντάμωσε το μίσος την οργή.
Στερέψαν οι φραγμοί στο λογικό και δε γνωρίζω πια τι περιμένω,
μονάχα αυτή η μέθη στο μυαλό, που θα `χει ξεθυμάνει το πρωί.