Στη χαρά εγώ δεν κάνω κι όσο τη χαζεύω χάνω.
Τρέχω, πέφτω, παίρνω, δίνω και στο τέλος παρεκκλίνω.

Θα’ θελα να `χα μια σκάλα, ν’ ανεβαίνω στα μεγάλα,
τα μεγάλα όνειρά μου που `χω μέσα στην καρδιά μου.

Να σ’ αντάμωνα στα ύψη, να σου πω πως μου `χεις λείψει,
μοίρα μου κι απωθημένο, της χαράς μου εσύ γραμμένο.

Κι όπως τάμα θα σου κάνω απ’ τη σκάλα μου επάνω,
πάθος μου, να με πιστέψεις, τις πληγές μου να γιατρέψεις.

Κι αν μου λέω πως δεν κάνω κι αν σε θέλω μα σε χάνω,
άνθος μου, να μ’ αγαπήσεις, στη χαρά να μ’ αναστήσεις.