Οι στεναγμοί που ακούγονται, βαριά μαντάτα κρύβουν,
ποιος ξέρει πάλι ποιες καρδιές, για ποιες αγάπες θρύβουν.
Το παρελθόν δεν κάθεται, ποτέ του στη γωνιά του,
κι όποιος το κρύβει πιότερο, βγαίνει αυτό μπροστά του.

Χαρείτε βρε γλεντάτε το, το σήμερα όσο πάει,
γιατί στην άλλη τη ζωή, κάτι παραφυλάει.
Δεν λέω πως είναι για κακό και μήτε σας τρομάζω,
αλλά εγώ καλού κακού, τον δρόμο μου αλλάζω.
Έσπασε ρόδι κι έβαψε, κόκκινα τα πλακάκια,
τύχη να φέρει στους καλούς, και στους κακούς καρφάκια.
Να τους τρυπούν τις ρόδες τους, και να μην προλαβαίνουν,
να βλάψουν την αγάπη μας, `πο λάστιχο να μένουν.
(Γι’ αυτό σας λέω γλεντάτε το, το σήμερα όσο πάει,
γιατί στην άλλη τη ζωή, κάτι παραφυλάει.)