Ώριμος πια, μες της ζωής μου το καράβι
στη κουπαστή του ακουμπώ και αναπολώ
λιμάνια, που έσκαψαν βαθύ, τατού σημάδι
πάνω στο σώμα μου και εκείνο που ποθώ…

Πίσω να γύρναγα, να αφήσω ένα λουλούδι
για τις στιγμούλες, που περάσαν σα νερό
λόγια που τώρα σα σκιά, με ακολουθάνε
για μια ζωή, σ’ άλλη ζωή, που πια δε ζω…
……………….

ΡΕΦΡΑΙΝ
Σε ένα κατάρτι, Οδυσσέας μες το χρόνο
δεμένος, άβολα, σφιχτά και ας διαφωνώ
οι αναμνήσεις, τα σχοινιά και με πονάνε
σε ένα ταξίδι που δεν έχει γυρισμό…
…..
Μ’ ένα χαμόγελο γλυκό, σαν αεράκι
έρχεσαι πάνω μου, σε βλέπω και ξυπνώ
βλέπω στα μάτια σου, αυτό το λιμανάκι
και πως ακόμα εγώ έχω λόγο, για να ζω…
…………………..

Φεύγουν οι σκέψεις, ταξιδεύω και θυμάμαι
λόγια και αισθήματα, κρυμμένα από καιρό…
μες της ζωής το σινεμά, να προσπερνάνε
παιδιά φιγούρες, που μαθαίναμε χορό…

Άλλοτε πάλι, να βαδίζουν ζευγαράκια
παίζει το φως του φεγγαριού, με το μυαλό
το χτυποκάρδι και η χαρά, μες τα δρομάκια
αφού ότι τους χάρισε η ζωή, το βράδυ αυτό…