Έχουν περάσει πια χρόνια μέσα σε μάχες,
απάτες και σκάρτες ανάγκες δεν βγάλαν άκρες.
Έκαναν πλάτες να περνάν πολλά,
από πάνω βάρη και η καρδιά, αντέχει παράδοξα
κι αν χτυπά, έχει τον τρόπο τόσα χρόνια,
φορτώσαμε χώμα, πνευμόνια σκάνε απ’ τα τσιμέντα, όταν μπετώνουμε
συνήθως πριν δουλεύαμε πέτρα,
κομμάτι μας παρέα οι σκύλοι μας και τα δέντρα, γι αυτό μέτρα..
Βαριές δουλειές, βαριά τσιγάρα, βαρύναμε λες
κι είμαστε μόνιμα σε μια γυάλα
σε... λάθος πορεία με μια ουσία
κλεμμένη να κατευνάσει τη βία
θέλουμε κι άλλα..
Στάλα, στάλα γεμίσαμε τα μπουκάλια και τα σπάμε για τη πάρτη μας,
στο δρόμο ή σ’ αλάνα, μ’ αλάνια, κάνουμε τη φάση μας για μέρες και βράδια,
έχουμε ανθρώπους δυνατούς, αδέρφια μικρά, μεγάλα, γυναικάρες να σου φύγουν τα μάτια μες τα σκοτάδια.
Μουσικούς, χρωματίζουμε δρόμους μέρες και βράδια,
για να ακούς ρυθμούς, θα `μαστε δίπλα σου αν κάνεις τσάρκα,
είναι του δρόμου η τέχνη, οι φίλοι μας και τα πάρκα,
είναι μπύρες από κάβα, είναι γάρα από τράκα.
Αν δεν το `νιωσες δεν έχεις να πεις, είμαστε μόνιμα στη γύρα κάθε δρόμου κι αυλής,
είμαι στο κόλλημα, αναπτήρα και χασίς,
εσείς το κατακρίνετε, μ’ αυτό δίνει χώρο σε τύπους όπως εμείς.
Ένα μυαλό τρέχει και έχει τόσες σκέψεις ν’ αντέχει,
θέλει κι ανάλογο χειρισμό, αλλιώς θα τα παίξει, ρίχνοντας άκυρο σε κάθε γνωστό.
Έχω επιλέξει τους ανθρώπους που χουν δίπλα μου θέση κ είσαι και συ σ’ αυτό!

(Ρεφρέν x3)
Κι όταν χαμένος νιώθω ελπίζω
πως έστω λίγο κι αν σε δω, κάτι θα αλλάξει, να βάψει το γκρίζο μέσα μου.
Είναι η παρέα που σε πάει παντού,
να `σαι ανοιχτός όπου πιστεύεις πως αξίζει κι όχι αλλού!

Άνεμε φύσα, στην άγονη στεριά είμαι ρίζα,
έχω τα χρώματα να ανθίσουνε φυτά στην πίσσα!
Μέσα απ’ τα γκρίζα μονοπάτια ανοίξαμε μάτια, νύχτα
πάρε το φως, να δώσουμε την ελπίδα.
Διαμάντια μπλέκονται στο δρόμο σου λίγα, μην τα πατάς,
μην τα `χεις για καμουφλάζ,
να σαι πάντα ο εαυτός σου, γερά να γελάς με την αλήθεια,
το ψεύτικο χαμόγελο σου κάνει ρυτίδα,
αντιδράς, βήμα στο βήμα, μέρα, στη μέρα, σου
πέρασε απ το μυαλό κάτι, δωσ'το και παραπέρα,
πιάσ'το χάρτη, κάνε τρέλα, αξίζει μόνο για σένα,
είσαι για τη πάρτη σου πρώτα, μετά για μένα
και για τον καθένα ρώτα, πόρτα κλεισμένη η καρδιά,
μα όλοι ανοίγουν στην καλή συντροφιά,
είναι σαν φωτιά, ζεστή, αγκαλιά που αξίζει, αγνή
κι άμα τη γνώρισες, μάλλον θα την θες πολύ.