Μάνα δεν ήταν σωστά τα λόγια που μου είπες·
και σαν αστεία θλιβερά ζούνε οι άνθρωποι σε τρύπες.
Ψηλώνουν και ριζώνουνε με ρίζες που αρπάζουν·
και μεταξύ τους δένονται μέχρι να πεθάνουν.

Όλοι μπλεγμένοι μάνα μου σαν το κουβάρι που `πλεκες·
τα βράδια που βαριόσουνε όνειρα με μανίκια.
'Ονειρα που φορέσαμε εγώ και ο αδερφός μου·
όνειρα που τρυπήσανε και γίνανε δεκανίκια

Και κάπου πεταχτήκανε σε κάτι υγρά ντουλάπια·
και ξέρω πια ταξίδεψαν στα μακρινά παλάτια.
Τα όνειρα σου μάνα μου που τους χειμώνες ντύσαν·
τα χέρια μου στο κρύο, μου παν για πάντα αντίο

Κι ο τρυγητής των αστεριών τον τόνο πώς μου παίρνει;
καθώς το βλέμα μου γερνά καθώς το σώμα γέρνει.
Και νοσταλγώ τα ψέματα που μου `βαλες μια μέρα·
σαν μ’ έντυσες και πήγαμε να δω τα περιστέρια.
κι από όλα αυτά τι έμεινε; μια αχνή φωτογραφία·
τον αδερφό μου να κρατώ σφιχτά σε μία πλατεία.

Και νοσταλγώ τα ψέματα που μου `βαλες μια μέρα·
σαν μ’ έντυσες και πήγαμε να δω τα περιστέρια.
κι από όλα αυτά τι έμεινε; μια αχνή φωτογραφία·
τον αδερφό μου να κρατώ ...