Θα 'ρθει μια μέρα που θα βρεθούμε
στην παραλία του Παραδείσου στα Κύθηρα,
κάποιοι απ’ τους ντόπιους θα μας δεχτούνε,
κάποιοι θα πουν ήρθαν τ’ άγρια να διώξουν τα ήμερα.

Θα βρούμε μέρος που θα μας κρύψει,
όχι άλλο μάτι ανθρώπου στο αγκάλιασμά μας,
θα φύγει σαν ένα ρούχο η τύψη
το κύμα θα δακρύσει στο κοίταγμά μας.

Και του φιλιού σου η ερημιά
θα ‘χει από την ομορφιά που τη διώξαν από τον κόσμο.
Κι ο διψασμένος μου βυθός
θα ‘χει κάτι από το φως που δε χώρεσε σ’ ένα νόμο.

Θα 'ρθει μια μέρα που θα βρεθούμε
στης βίλας του Μαλαπάρτε τα κόκκινα δώματα,
κανέναν δεν θα περιφρονούμε
ούτε το μπάτη που σβήνει τα δυο μας ονόματα.

Θα κατεβούμε στο μονοπάτι
από τη σκάλα στο βράχο τον απόκρημνο
και θα χαθούμε στον άδειο χάρτη
εκεί που δεν σε βρίσκει ποτέ φθινόπωρο.

Και του φιλιού σου η ερημιά
θα ‘χει από την ομορφιά που τη διώξαν από τον κόσμο.
Κι ο διψασμένος μου βυθός
θα ‘χει κάτι από το φως που δε χώρεσε σ’ ένα νόμο.