Παιδί σαν ήμουνα, με σκέπαζες τις νύχτες, Η θύμηση σου μου ματώνει την καρδιά,
Ψάχνω ψηλά, της αγάπης σου τους δείκτες, Κι ο ουρανός, γεμίζει αστέρια την βραδιά.

Και τι δε θα `δινα, να `ρχόσουν πίσω, να μου στολίζεις με ένα χάδι, τα μαλλιά,
Το πρόσωπο σου για λίγο, ν’ αντικρίσω, να με γλυκάνεις, με τη θεία σου λαλιά.

Κι όσο ρε Μάνα τα χρόνια θα περνάνε, τα μάτια σου εμένα θα κοιτάνε,
Κι όσο ρε Μάνα τα χρόνια θα περνάνε, όλα για αγάπη, θα μιλάνε.
Αχ ρε Μάνα, πόσο μου λείπεις. Αχ ρε Μάνα, πόσο μου λείπεις.

Από το γάλα σου, ανάσανα ζωή, κι η θύμηση σου δύναμη φως ψυχή,
Κάποιες στιγμές, θαρρώ πως ήμαστε μαζί, και να παλεύω, της ζωής χιόνια, βροχή.

Τι κι αν τα χρόνια, λειώσαν το κορμί σου, και το ταξίδι σου δεν έχει γυρισμό,
Εγώ για σένα, θα `μαι το παιδί σου, κι εσύ η σκιά που αγαπώ.

Κι όσο ρε Μάνα τα χρόνια θα περνάνε, τα μάτια σου εμένα θα κοιτάνε,
Κι όσο ρε Μάνα τα χρόνια θα περνάνε, όλα για αγάπη, θα μιλάνε.
Αχ ρε Μάνα, πόσο μου λείπεις. Αχ ρε Μάνα, πόσο μου λείπεις.