Πιο βασανισμένη μάνα,
δεν υπάρχει στο ντουνιά,
τώρα στα γεράματα μου,
αχ, έμεινα χωρίς παιδιά.

Έχω τον πρώτο μου τον γιο,
τόσο καιρό χαμένο,
η κόρη μου παντρεύτηκε,
μακριά σε τόπο ξένο
και το παιδί μου το μικρό,
νύχτα και μέρα στο γιατρό.

Στο φτωχό το σπιτικό μου,
πρώτα ζούσε η χαρά,
τώρα βασιλεύει η λύπη,
αχ, και η μαύρη συμφορά.

Έχω τον πρώτο μου τον γιο,
τόσο καιρό χαμένο,
η κόρη μου παντρεύτηκε,
μακριά σε τόπο ξένο
και το παιδί μου το μικρό,
νύχτα και μέρα στο γιατρό.

Πόσο θέλω να πεθάνω,
για να πάψω να πονώ
αφού δε μπορώ η δόλια,
τα παιδιά μου να χαρώ.