Απόλυτη ησυχία μη βγάλεις τσιμουδιά
το ξέρω οι σιωπές πως σε θερίζουν,
δέσε τις αλυσίδες σου ακόμα πιο σφιχτά
τ’ αστέρια τους δραπέτες τουφεκίζουν.

Αν άκουγες για σένα τι έλεγαν κρυφά
θα πήγαινες να σβήσεις το φεγγάρι,
αυτή η φωτιά θα σ’ έφτανε ακόμα πιο ψηλά
μα κόλλησες στο δεύτερο φανάρι.

Πώς δέχτηκε η ψυχή σου τον φόβο παντρειά
και φτάνει ένα αχ να σε προδώσει,
στην ιστορία άφησες μι’ ακόμα γρατζουνιά
κανείς όμως δεν θέλει να ματώσει.

Δεν βούτηξες ποτέ σου κεφάλι στα νερά
μιας κι έμαθες να σέρνεσαι στο χώμα,
κι αν ο Θεός σού χάρισε μια κόκκινη καρδιά
τα νούμερα της άλλαξαν το χρώμα.

Δεν ξεγελιέται η ζωή, ανοίγει τους φακέλους
έχει τον χρόνο δικαστή, τους τίτλους κάθε τέλους,
δεν ξεγελιέται η ζωή, πληρώνονται τα πάθη
σ’ άλλη τιμή τα πέταλα και σ’ άλλη το αγκάθι.