στη γειτονιά περιπολούσε
σαν σειρήνα
και η γαλάζια φλόγα Του
τα σπίτια πυρπολούσε

έκαιγε πρώτα τα παλιά
που ’ταν ψηλά στον λόφο
μα κατηφόριζε ύστερα
στο απέναντι, στο δίπλα

όταν ακούστηκ’ είδηση
δεν πίστευαν τ’ αφτιά μας
ώσπου μια μέρα το ’δαμε
με τα δικά μας μάτια

σφαλίσαν τα παράθυρα
σφραγίσαν τα παντζούρια
η πόρτα διπλοκλείδωσε
σκεπάστηκε ο καθρέφτης

Σαββάτο μπήκε σπίτι μας
του Ριγανά τ’ Αγιάννη
έψαξε τον πατέρα μου
στα κρεμασμένα ρούχα

μύρισε το σακάκι του
τίναξ’ το παντελόνι
να πάρει την κολόνια του
να βρει τον νοικοκύρη

ξήλωσε και τις τσέπες του
και του ’σκισε τη φόδρα
και πέφτανε τα κέρματα
βροχή, χρυσό χαλάζι

όταν πια συναντήθηκαν
σφίξαν τα χέρια οι άντρες
κι οι δυο μεμιάς σηκώσανε
στα μπράτσα τα μανίκια

μα αντίς για να παλέψουνε
κοίτα που γίναν φίλοι
και σκάψανε τον ύπνο μου
που ’ναι ρηχός και λίγος