Ευλογημένη από τον ήλιο θάλασσα
θυμίαμα του κέδρου
ρίγανη
πικρή ελιά
ανεξαγόραστη πατρίδα μου
πηγή του μύθου και του λόγου
αναραμμοί της μνήμης στον ανθό της μέρας
ορθρίζουν στον εξώστη
κάθε αυγή
αναταράζοντας την πάχνη
απ’ τα φυλλώματα

Από τη μια
ως με την άλλη αναμονή
ξεριζωθήκαν μέσα μου οι αιώνες
ξοδεύτηκα
αγναντεύοντας στ’ ακροθαλάσσι

Άκουα τη ροή του αισθήματος
στις αρτηρίες του αίματος
κι ένα δειλό ανατρίχιασμα στο δέρμα
σήμαινε την αέναη ώρα να σιμώνει
και το κορμί μου να μεστώνει άγριο ρόδι

Χρόνια αιώνες πέρασαν
προσμένοντας
ίσαμε που βασίλευε ο ήλιος
η μέρα έφευγε
χαμήλωνε το σούρουπο
και πέφτανε σκιές στα παραθύρια
οι δρόμοι όλοι σκοτεινιάζανε
κι ακολουθούσε ξέσκεπη σιγή

Αλαργινός κι ανείδωτος έφτασε
ο αναμενόμενος
από τον θαλασσοδαρμό φρυγμένος
Ο μυστικός μου έρωτας
σταλάζει πόθο στα αρμυρίκια
λαμποκοπούν στον ήλιο του απογεύματος

Οσφραίνομαι
γυμνή την παρουσία του στη γη μου
ακούω την ανάσα του
θρόισμα φύλλων στην καρδιά μου
σκιρτάει άγουρο βρέφος το κορμί μου
τρέμουν τα φυλλοκάρδια μου
γροικώ τα σύμπαντα
τα χέρια του
να τρυφεραίνουν την αφή μου
εμπρός μου αναπαύεται γυμνός
ανήξερος
μέσα στα φύλλα ο έρωτάς μου

Φίλες μου
τα χλωρά κυπαρισσόμηλα φυλάξτε τα
να ευωδιάζει ο κόρφος κάθε μιας
ο ξένος να χαράξει τ’ όνομά του
στο απόμερο λιμάνι της καρδιάς μου
στο χώμα να ριζώσει
Κι όπως πλαταίνει το στερέωμα
μ’ άπειρα μάτια
θα ρουφήξω εγώ τη θάλασσα
σε μια σταγόνα φως να κρεμαστώ

Φέρτε φορέματα κι αρώματα
χαροποιά τα μάτια και τα χέρια
του ξένου μου τη γύμνια εγώ να ντύσω
κι αφήστε με
ν’ αγγίξω εγώ τον ξένο
και μαλακά να τον καλωσορίσω
Η νύχτα έρχεται γελούμενη
της νιότης μου ευωδιάζει το κλαδί
μια μουσική αρθρώνεται
στα σπλάχνα μου

Ήρθε το βράδυ
το σκοτάδι έπεσε βαρύ
στου κόσμου την αλαφιασμένη όψη
πένθος τυλίγει την καρδιά μου

Ακούμπησα την ενοχή μου στο περβάζι
τον έρωτα θωρώντας ν’ αλαργεύει
ανίδεος όπως είχε έρθει
δοξαστικός
ντυμένος την ευπρέπεια της νοσταλγίας του
αδιάφορος για το που ένιωθα
κι ανυποψίαστος
που χρόνια μέσα μου τον καρτερούσα
Ανέκφραστος
και με γεμάτα βήματα
δρασκέλισε του γλυκασμού μου το κατώφλι
σάλπαρε μ’ ένα «χαίρε» αυγινός
σαν μια ανάμνηση διαβατική
στης αγωνίας μου τον κόρφο
Μες στα μεγάλα
θαλασσιά του μάτια
έρεε ο πόθος μου περίλυπος
Φίλες μου
αύριο την αυγή όλα θα είναι όπως πριν
μέσα στα φύλλα θα λουφάζει το σκουλήκι
ο ξένος θ’ αρμενίζει σ’ άλλα μάτια
σ’ άλλο μουράγιο θα πλευρίζει το καράβι
κι εμείς την έγνοια του έρωτά μας
με τα λευκά σεντόνια θα τυλίγουμε
και τα νυφιάτικα φορέματά μας
στου ποταμού τα ρείθρα θα λευκαίνουμε
στ’ ακροθαλάσσι

Σιγήστε φίλες μου
Αφήστε με να προβοδίσω τον καημό μου
να βγω στην αποβάθρα της καρδιάς μου
να ευχηθώ του έρωτά μου
Καληνύχτα