Κόσμος έρχεται και πάει
με το φόβο πλάι πλάι
θα τον φάνε θα τους φάει
με τη θλίψη μες στα μάτια
όνειρα, ζωές κομμάτια
μπρος σε ψεύτικα παλάτια
σ’ αγορές και σε παζάρια
άνθρωποι μαλλιά κουβάρια
με του κέρδους τη μαλάρια
ο πλησίον είν’ εχθρός τους
και εμπόδιο εμπρός τους
ν’ αυγατίσουνε το βιος τους
και ακούνε τον τελάλη
πως για όλα φταίνε οι άλλοι
και την κρίση τη μεγάλη
την προκάλεσαν οι ξένοι
οι κακοί οι μολυσμένοι
πάντα εμείς αδικημένοι
νόμος σιγουριά και τάξη
τίποτα να μην αλλάξει
η φαμίλια να ‘ναι εντάξει
να ‘χομε δουλειά κι υγεία
του θεού την ευλογία
και ας χάνεται η μαγεία
λεπτομέρεια ωραία
τα μικρά είναι σπουδαία
τα αργά είν’ αναγκαία
γρήγορα πετούν τα πλήθη
γεγονότα μες στη λήθη
και στης λησμονιάς τα βύθη
άλογο νεκρό σαπίζει
τ’ όνειρο το στερνοβύζι
ότι μετριέται αξίζει
νόμος τ’ άρχοντα η τσέπη
με τα «μη» και με τα «πρέπει»
δεν τον βλέπεις μα σε βλέπει
σαν ομίχλη στα λιβάδια
πέφτει η μοναξιά τα βράδια
νοιώθεις τη ζωή σου άδεια
το κενό πώς να καλύψεις
και πώς να εγκαταλείψεις
το βασίλειο της θλίψης
έχω απόψε ένα μεράκι
αχ καρδιά μου αλητάκι
χαμογέλασε λιγάκι

Απ’ της πίκρας το πηγάδι
τράβηξα νερό ένα βράδυ
να φυτέψω ένα γέλιο
μες στου κόσμου το θεμέλιο

Για να το μυρίσουν οι διαβάτες που ‘ναι μοναχοί
και του δρόμου τ’ αλητάκι που ‘χει πόνο στην ψυχή

Όταν σβήνουνε τα φώτα
κλείσει κι η βαριά η πόρτα
μες στο έρημο δρομάκι
μην ξεχνάς
είναι η ζωή παιχνίδι
στου θεάτρου το σανίδι
κι αν το τρώει το σαράκι
γέλα- γέλα αλητάκι

Τρέξε τρέξε αλητάκι
έρχονται χωροφυλάκοι
η ζωή μέσα στο δρόμο
πάει κόντρα με το νόμο

Μαύρο μου πουλί πάνω στο σύρμα μες στη συννεφιά
ένα γέλιο θα σου στείλω να σου κάνει συντροφιά

Όταν σβήνουνε τα φώτα
κλείσει κι η βαριά η πόρτα
μες στο έρημο δρομάκι
μην ξεχνάς
είναι η ζωή παιχνίδι
στου θεάτρου το σανίδι
κι αν το τρώει το σαράκι
γέλα- γέλα αλητάκι

Ένα γέλιο αλητάκι
κρύψε κάτω απ’ το μουστάκι
κι αμα σε στριμώξει η θλίψη
μην της πεις πού το ‘χεις κρύψει

Μες στις αγορές πουλούν το φόβο ψεύτικοι θεοί
παίρνουν όνειρα και τάζουν μια καλύτερη ζωή

Όταν σβήνουνε τα φώτα
κλείσει κι η βαριά η πόρτα
μες στο έρημο δρομάκι
μην ξεχνάς
είναι η ζωή παιχνίδι
στου θεάτρου το σανίδι
κι αν το τρώει το σαράκι
γέλα- γέλα αλητάκι

Αχ ασπρόμαυρο σεντόνι
κι όνειρό μου χελιδόνι
οι καιροί αλλάζουν χρώμα
μα εγώ σ’ αγαπώ ακόμα

Κι αν χαθώ μες στου καιρού τη δύνη δάκρυ μη χαλάς
να θυμάσαι το αστείο αλητάκι να γελάς

Όταν σβήνουνε τα φώτα
κλείσει κι η βαριά η πόρτα
μες στο έρημο δρομάκι
μην ξεχνάς
είναι η ζωή παιχνίδι
στου θεάτρου το σανίδι
κι αν το τρώει το σαράκι
γέλα- γέλα αλητάκι

Ένα γέλιο σα μαχαίρι
επανάσταση θα φέρει
σαν το μαύρο περιστέρι
γέλιο σαν αστραποβρόντι
σαν του λιονταριού το δόντι
να τρομάξουν οι αρχόντοι
μαύρα νέφη να καλέσει
να σκιστεί η γης στη μέση
το στερέωμα να πέσει
και η μπόρα σαν τελειώσει
μες στην ερημιά την τόση
σα λουλούδι θα φυτρώσει
από το ξερό το χώμα
μ’ άλλο άρωμα και χρώμα
ένα γέλιο σ’ ένα στόμα
κι ένα άσπρο περιστέρι
θα το πάει στα πέρα μέρη
στης αγάπης μου το χέρι