Ήμουνα κάπου μες στο στομάχι πόλης λωτοφάγου λύγισα, χάλασα άνιση μάχη εγώ κι η θάλασσα Τα πιο παράδοξα μνημεία αυτής της πόλης τα πιο άδοξα στην κουβέρτα σαν ψωμιά του πρόσφυγα τυλιγμένα για το κρύο και το βλέμμα του καθένα βλέμμα του κανένα Κι εκεί που πήγαινα σε βράχια ανήμερα πλώρη, αγωνία μου είπαν κοίτα σε περιμένει μια σχεδία Περπατώ εις το δάσος της πόλης στις φραγμένες αρτηρίες στις μεγάλες ευκαιρίες με μικρές ελευθερίες Δες με τώρα πια μ' ένα χαρτί φτιάχνω σκεπή και προκοπή έχω ανηφόρα δεν είμαι μόνος διάβασέ με, αδερφέ Κι εκεί που πήγαινα σε βράχια ανήμερα πλώρη, αγωνία μου είπαν κοίτα σε περιμένει μια σχεδία Στην πολιτεία έχω ένα σχέδιο έχω σχεδία πήρες τη φοβία μου, αδερφέ την έκανες σχεδία μου—