Διαγώνιες γραμμές
επάλληλα διαδοχικά τετράπλευρα
φωτεινά χρώματα στους τοίχους
το πάτωμα μετατοπίζεται και επανέρχεται
πάντα εντός των ορίων
η γυναίκα ασάλευτη κινείται

σιωπή
απόκοσμη μοναξιά
διαδρομές ιδεών

ο δρόμος φεύγει με ταχύτητα
παρασύρει το σώμα
γίνεται χρόνος ίλιγγος
ανέστια η σκέψη, η αγκαλιά κενή
άθυρμα παλίμψηστο
στα δεσμά της επανάληψης

σκάλες οδηγούν σε τετράγωνα
ανοίγματα χωρίς έξοδο
αναβάσεις
περάσματα φωτός
διάδρομοι σκιάς

το αόρατο δίχτυ στο βυθό
όστρακα, κοχύλια, αστερίες και κοράλλια
εγώ ανάμεσα ούτε γυναίκα ούτε παιδί
προσμένω χρόνια την έξοδο
από του παραμυθιού τις εντολές
στου χώματος και του ουρανού
τον προϋπάρχοντα κόσμο

μια δεύτερη επιφάνεια
οθόνη εγγεγραμμένων εικόνων
χώρος υποδοχής παλαιών εντολών
νοητικό φράγμα
διακοπή της προοπτικής

σε παλιούς θαλασσινούς χάρτες
αποκεκρυμμένη η πατρίδα μου
η μνήμη των κυττάρων ξυπνά
μια ιδέα είμαι στοιχειό της εμμονής
θηλιές οι ερμηνείες μου κόβουν την ανάσα

πάρειμι εν κρυπτώ
ένα κουβάρι λέξεις
υπάρχω
στης πεθυμιάς σου το λεπίδι
χαράζει αύρα
ανθρώπου μοίρα την όψη μου
να φανερώσω στο φως

κάθε παρόν
στιγμή αόρατη ασύλληπτη
το εικονικό της ισοδύναμο
σπάει τα δεσμά του πραγματικού
αναζητά να σχετιστεί μαζί του εκ νέου

φευγαλέες μορφές απροσδιόριστες
ψιθυρίζουν μέσα από το σώμα μου
ακατάληπτες λέξεις χρησμούς
δεν ορίζω το λόγο
μετέωρη λεύκα της θάλασσας
ρίζες βαθιές στην άκρη του ορίζοντα
φυσώ τα άνθη μου στην πόρτα σου
το κρύσταλλο θολό
δεν μπόρεσα ποτέ να δω
την καθ΄ ομοίωσιν εικόνα
της αληθινής ζωής μου

ανεβαίνει τα σκαλοπάτια
οιονεί βωμός
στο δάπεδο ουρές
σκοτωμένων παγωνιών

μικρές τετράγωνες πλάκες
το αναβαλλόμενο ποίημα
κρύσταλλοι φθόγγων
ιδεών ανεμόδαρτες ψηφίδες
συλλαβές σπαράγματα αδόκητων στιγμών

της αγωνίας
η επάρατη σφραγίδα στην είσοδο

τώρα πάλι
οργανώνεται πεισματικά η λήθη
η ανωνυμία του θανάτου
επιστρέφει απειλητική

ασταθής ισορροπία
ο φόβος μολύνει το σώμα
αφανίζει τα πρόσωπα
η Αντιγόνη τρέχει πανικόβλητη στ’ αλώνι
πεδίο μάχης της κρυμμένης ζωής
κυλιέται στα στάχυα η απόγνωση
καθαιρείται ο θάνατος
ως τέλος μιας οργανωμένης ζωής

στην άκρη τα πολύχρωμα λουστρίνια
για την έξοδο