Σε ερείπια σπιτιών
τριγυρνά η γυναίκα άπατρις πια κι ανέστια
μ’ ένα πλατανόφυλλο στο χέρι
αυτοσχέδιο φυλαχτό
σαν αναδεύει ο κίνδυνος τα σπλάχνα
πέτρες σπασμένοι καθρέφτες
καρέκλες με την μοίρα των ανθρώπων
κολλημένη πάνω τους

βαδίζει προσεκτικά στα δωμάτια
σάπια ξύλα, σύρματα, καλώδια
ανάμεσά τους ξεχασμένα ζάρια
απ’ της τύχης τα αζήτητα

στο σφυγμό μου πάλλονται οι φόβοι του
της κάθε έγνοιας το σπασμό
ολημερίς κι ολονυχτίς
το σώμα δοκιμάζει

ακαταπόνητος τεχνίτης
σμιλεύει μέσα μου το όριο της νύχτας
εκεί ακροπατώ μέσα από κει περνάω

με τα ίδια υλικά
δημιουργεί το δέον γενέσθαι
επουλώνει τα ρήγματα του τοπίου
δίνει πνοή στη φθορά
ν’ ανασάνει το ασύλληπτο

μολυβένια σύννεφα τρυπά το μακρινό βέλος
στο δωμάτιο το ουράνιο τόξο
αφήνει αποτυπώματα στον τοίχο

στο κατώφλι της πόρτας σου
φέγγει ο πόθος μου
βαδίζει κάθε πρωί τα βήματά σου
ο ίλιγγος αφήνει μικρές δίνες
ευλογία χρυσού αέρα
μόνο η ανάσα μιλά
πενθεί τα αγέννητα λόγια

το σπασμένο δέντρο
φανερώνει την υλική του αλήθεια
τα κατεστραμμένα κομμάτια
του έργου σου άφησε να μιλήσουν
σε μιαν άλλη διάταξη
εικόνα εαυτού στο φυσικό χώρο

μόνο η μνήμη στα κλαδιά της
τρεμοπαίζει φευγαλέα το μυστικό
χαμόγελο γυναίκας μετά το ναυάγιο
ψίθυροι λουλουδιών στον ενδιάμεσο χώρο
το σήμερα να μην είναι ήδη χθες
επιλήσμον το αύριο μη δραπετεύσει
επιτάφιος θεός στο βασίλειο των μενεξέδων

ο περίπατος έχει τη δική του ανταμοιβή

6.