Είπαν πως χάθηκα στου χρόνου τα σημάδια,
είπαν πως γύρισα μ’ αλλιώτικη μορφή,
μα μεθυσμένα ίδια σέρνονται τα βράδια,
τα ξημερώματα με άδεια παραγάδια
γέρνουν στις νύχτες το δικό τους το κορμί.


Κι άφησα πίσω ανθρωπάκια κι αρχοντάδες,
στους ερημίτες τη μισή μου τη σιωπή,
ψευτοζητιάνους που γυρεύανε μπελάδες,
τα παραμύθια για τις άκληρες γιαγιάδες
και τις σκιές που αρπάξαν όλη τη ντροπή.


Πήρε η νύχτα το ξημέρωμα στους ώμους,
δεν είχε πόρτα των αιώνων το γιαπί,
είχα πληρώσει πιο νωρίς τους αστρονόμους
κι άφησαν κάποιους μέσ’ στο κόσμο διαδρόμους
δίχως αιτία νά ’ναι πάντα ανοιχτοί.


Βάσανο ήταν το κατέβασμα στη σκάλα,
βάρος μου είχα τη μουρμούρα του βοριά,
όχι για κείνα πού ’χα πει αλλά για τ’ άλλα

τα πιο μικρά φτιασιδωμένα σαν μεγάλα
που δεν θα βρίσκανε στη γη παρηγοριά.