Βρέχει ασταμάτητα και ξάφνου,
μια γυναίκα, σαν πουλί ξεπαγιασμένο,
προχωράει κι αποφεύγει τα νερά.

Τα μαλλιά της αντιστέκονται στο κρύο
και ανάμεσα στα πόδια της η φούστα,
τρομαγμένη καταφύγιο ζητά.

ΡΕΦ.: Από ποιο αστροπελέκι πηγάζει η δύναμή της,
από ποια νεροποντή τ’ όνομά της,
από ποιο λιανοβρόχι τα μάτια της;

Προχωράει σ’ ένα φόντο από τοίχους.
Οι βροντές, μα και του κεραυνού η λάμψη,
την κάνουν να βαδίζει βιαστικά.

Προχωράει αδιαφορώντας για όλα εκείνα
τα μυστήρια που το βήμα της ραντίζει,
που η φούστα της στον άνεμο κεντά.

ΡΕΦ.: Από ποιο αστροπελέκι πηγάζει η δύναμή της,
από ποια νεροποντή τ’ όνομά της,
από ποιο λιανοβρόχι τα μάτια της;

Ποια φωνή αγαπημένη, ποια βιασύνη;
Και οι χτύποι απ’ τα τακούνια της στο δρόμο
κατά ποιο αυτί γλιστράνε ηδονικά;

Την ομπρέλα της κρατά, προστατευμένη,
κι η φιγούρα της, η μόνη παρουσία
που τη νέκρα του τοπίου διασπά.

ΡΕΦ.: Από ποιο αστροπελέκι πηγάζει η δύναμή της,
από ποια νεροποντή τ’ όνομά της,
από ποιο λιανοβρόχι τα μάτια της;