Βγάλε τα χέρια σου απ τις τσέπες.

Στάσου ίσος.

Τ’ άγαλμα σου το ‘κρυψες

μέσα στη βαθιά ντουλάπα

έτσι να μη φαίνεται

πώς το μιμείσαι.



Χρώματα είπες;

Χρώματα ναι.

Όνειρο

με τις σχισμές στο στόμα

με τον καθρέφτη βυθισμένο

στο σβησμένο φώς.



***



Δεν έχουν νόημα πια οι λέξεις

όταν πέφτει το νερό απ’ τα κάτω προς τα πάνω

όταν ό μικρός μοτοσικλετιστής

στριφογυρνά μες στο μεγάλο βαρέλι

με τα μαλλιά του δεμένα μ’ ένα σπάγκο.



Οι γυναίκες ζύμωναν ψωμί.

Πέρασε ο τζαμάς.

Δεν τον είδαν.

Φύσαγε ο αγέρας.

Έφραξαν τις τρύπες με ζυμάρι

έφραξαν τις τρύπες μην τις δουν.



Πιο αυστηρά πιο αυστηρά

σε μαύρο,

με το σταυρό κρεμασμένο

στο λαιμό

με το φτερό

κρυμμένο στην κωλότσεπη

μαζί με την τσατσάρα.



***



Δε στοιχίζει τίποτα

λίγο ακόμα ψέμα.

Όλα συχωρνιούνται

όταν ανασαίνεις

δίχως να το θέλεις —

τ’ αδειανό καλάθι

το γυαλένιο στέμμα.



Τα παλιά μας παράσημα

δεν ταιριάζουν καθόλου

με τη μικρή μας σύνταξη.

Λέμε να τα επιστρέψουμε

ή να τα θάψουμε

πριν από μας.



***



Είδε μακριά το θόλο.

Τάχυνε το βήμα.

Είχε ξεχάσει μέσα του

την προσευχή.

Στάθηκε στο δέντρο κι έκλαψε.

Να τον έβλεπε τουλάχιστο

το τυφλό σκυλί.





Εδώ είναι ό αποσπερίτης.

Εδώ είμαι εγώ.

Ανάμεσα μας τίποτα.



Η δόξα

είναι το δεύτερο παιδί

της μοναξιάς.