Ι

Το δίχως άλλο χτες τη νύχτα οι άγγελοι

άφησαν τα φτερά τους στ’ ακρογιάλι

για να καθίσουν τα γυμνά κορίτσια.



ΙΙ

Ύστερα το καράβι χάθηκε

τα’ αστέρια σοβαρεύτηκαν

στο καφενείο της προκυμαίας έσβησαν τα φώτα

έμεινε η μυρωδιά της νικοτίνης

στα μαλλιά και στα χείλη του πρωινού.



ΙΙΙ

Ένα παραθυράκι καταμόναχο

κρέμεται μέσα στα βασιλικά του

άντικρυ στον αποσπερίτη.



V

Τρίζει το αλάτι

ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών μας

και στα ματόκλαδα μας.



VIII

Μετά τις ντουφεκιές μείναν στο δάσος λίγα πούπουλα

ν’ αργοπορούν στον αέρα

να κάθονται στ’ αγκάθια.



Γιατί έκρυψες δυό πούπουλα στη τσέπη σου?



ΙΧ

Τι σιωπηλό το πάτημα του νυχτοφύλακα πίσω απ’ τον ύπνο.

Κάτω απ’ τα δέντρα του παραθαλάσσιου κέντρου

φιλιούνται ακόμη οι εραστές-

νοιώθουν επάνω στο φιλί τους τη λεπτή υγρασία της νύχτας.



ΧΙ

Κάτω στη προκυμαία ανάψανε τα φώτα

ασετιλίνες στα καφενεδάκια και στις βάρκες

οι κυριακάτικοι εκδρομείς με τα γραμμόφωνα τους φύγαν

τα’ άσπρο πλοιάριο αραγμένο στα ρηχά.



Να μείνουμε ακόμη – είπε η γυναίκα. Να μείνουμε.

Ο άλλος δε μίλησε κάτου απ’ το φανοστάτη.



Βαθύ κι απέραντο το διάστημα σαν κοιμισμένη πέτρα.



ΧΙΙ

Που θα πάμε πιο πέρα; Όλο πιο πέρα λένε τα μάτια σου.

Κάθισε στη καρέκλα. Είναι παντού εδώ πέρα.

Κάθε γουλιά του αγέρα, αθανασία. Και το νερό στο ποτήρι.



Αργά σαλεύει ο αχινιός τη μοναξιά του.



Μια βάρκα αράζει..

Όρθιος ο βαρκάρης κατουράει στη θάλασσα.

Κάτω απ’ τον ήχο πιο βαθιά η ησυχία.



ΧΙΙΙ

Στα δόντια σφηνωμένη φλούδα σταφυλιού

μια δύναμη στυφή στον ουρανίσκο

μια δύναμη όχι για φιλί, για δάγκωμα.



Στον πέρα μώλο αφήνουν τα κορίτσια τα φουστάνια τους

πέφτουν στη θάλασσα

κι ανθίζουν τα φουστάνια ως πέρα στ’ ακρογιάλι.



Το βράδυ το φεγγάρι είναι πολύ μετανιωμένο.



XIV

Ο αγέρας περιμένει κάτου απ’ το φτωχό κρεβάτι της ταβέρνας

σαν το σκυλί που περιμένει τον αφέντη του – να τον πάρει, να φύγουν,

και το φεγγάρι είναι κλειστό κι απόμακρο μέσα στη νύχτα

σαν το φουγάρο πεθαμένου καραβιού που πια δεν θα σφυρίξει.



Άνοιξε το παράθυρο να φύγουν οι καπνοί απ’ τις πίπες μας

να μπει η αρμύρα στα ζεστά σεντόνια

να μπει ο ουρανός να κάτσει στη μικρή καρέκλα.



Πιο κάτου η ασημένια παραλία λαμποκοπάει

πάνω σε μια κουλούρα καραβόσκοινο μένει η σιωπή

κοιτάζει τ’ αραγμένα πλοία

να ξεχωρίσει τα’ όνομα του καραβιού σου

γραμμένο με μεγάλα ξένα γράμματα –

και δεν μπορεί να το διαβάσει.