Μέρα τη μέρα πιο μόνος, πιο μειλίχιος. Δε βγαίνει. Κοιτάει

απ’ το παράθυρο τα μαγαζιά, τ’ ανθοπωλείο, το σκυλί. Δε βλέπει.

Έχει μιαν έκφραση κουφού που κάνει τάχατε πώς έχει ακούσει,

κι όλοι το ξέρουν, όπως κι ό ίδιος, μια και μιλάει πιο δυνατά

εκεί ακριβώς πού δεν πρέπει καθόλου. Το χαμόγελο του

γίνεται τότε πιο περίλυπο, πιο ηλίθιο, πιο βαθύ το τυλίγει

με προσοχή στο τρύπιο τσιγαρόχαρτο τ’ αφήνει στο νιπτήρα,

σ’ εκείνον το μαρμάρινο νιπτήρα τού παλιού σπιτιού του. Ωστόσο,

τη νύχτα, έξω απ’ την πόρτα μας, πρώτος αυτός είναι πού ακούει

τί γυμνό βρέφος πού χουν παρατήσει μέσα στη μεγάλη αρβύλα.