Ξημέρωσε ένα ήσυχο πρωινό, τόσο διάφανο σαν ένα δάκρυ

σταματημένο στο πρόσωπο της γυναίκας πού κοιμόταν ακόμη.

Πάνω στην πολυθρόνα τα δυό χέρια τού αργυραμοιβού κομμένα.

Τα γνώρισα αμέσως παρ’ ότι δε μοιάζαν το ‘να με τ’ άλλο —

το ‘να απ’ το σιδερένιο δαχτυλίδι, τ’ άλλο απ’ τη χτεσινή γρατζουνιά.

Κι αντίκρυ, στο παράθυρο, πίσω απ’ τα λίγα φύλλα τού δέντρου,

έλαμψε φευγαλέος, ολόχρυσος, ό γυμνός ώμος τού φονιά.