Η θειά Μαρίτσα, η θειά Κατίνα με τα καπελάκια τους,
με τις χρυσές καρφίτσες τους, με τα έπιπλά τους το ’να πάνω στ’ άλλο,
με τις κασέλες, τα διπλά πολυκέντητα σεντόνια,
με τα χίλια κουζινικά χαλκώματα. Τί τα μαζεύαμε — είπαν —
δεν έμεινε χώρος να κάτσουμε. Κι ωστόσο
συνέχιζαν ακόμη να μαζεύουν
σπάγκους, χαρτοσακούλες, μανταλάκια. Κι οι κατσαρίδες κι ο σκόρος
κρί, κρί, τη δουλειά τους. Ώσπου, μια νύχτα,
πήρε φωτιά το σπίτι τους. Κι οι δυο λιγνές γεροντοκόρες
τρέξαν ξυπόλητες, μισόγυμνες στο δρόμο,
με τ’ άσπρα μακριά νυχτικά τους
κι έμειναν έτσι απορημένες, τρέμοντας να κοιτούν τη φωτιά
κρατώντας κάθε μια στο χέρι της μόνο ένα μαύρο καπελάκι.