Μια φυλακή ο κόσμος γύρω,
τη σιδερόπορτα ν’ ανοίξεις μια στιγμή,
και θα σε χρίσουν οι στεναγμοί
λάδι και μύρο.

Η μοναξιά βαριά, μολύβι.
φέρε στο τάσι τ’ ασημένιο το νερό,
ξόρκι να κάμω για τον καιρό,
να μη σε θλίβει.

Ξένος κι εσύ, όπως κι οι άλλοι,
κι όμως πατρίδα σου των ξένων οι καρδιές.
Λες μεγαλώσανε οι βραδιές...
χειμώνας πάλι.

Φύλα ωχρά, χωριά θλιμμένα,
δρόμοι βρεγμένοι, πολιτείες λαμπερές,
περνούν μπροστά σου, πολλές φορές
χωρίς εσένα.

Η χαραυγή πέφτει σαν δάκρυ,
και σαν κορίτσι πού `χει ξέπλεκα μαλλιά,
κι εσύ παλεύεις με τα παλιά
να βρεις μιαν άκρη.

Το πέλαγο τη μάνιτά του
καμιά φορά την παίρνει πίσω κι ηρεμεί,
κι εσέ σού μοιάζει τούτη η στιγμή,
σαν του θανάτου.

Τρέχεις να μπεις στ’ ανθρωπομάνι,
να ξεχαστείς μέσα στου κόσμου τη βουή...
αφού βαθιά σου και οι θεοί
έχουν πεθάνει.

Δάκρυ θολό, σαν πρωτοβρόχι,
προχθές σε ρώτησαν στο δρόμο δυο παιδιά,
αγάπη αν είχες μες στην καρδιά,
και είπες όχι.