Ώρα που σκιές αθόρυβα στο πάτωμα γλιστρούν
Εκείνη ονειρεύομαι στο μύρο βουτηγμένη
Μα, μέσ’ στα μύχια της καρδιάς αφήνει μι’ αμυχή
Να ξέρω· το σεντόνι της άλλο κορμί ζεσταίνει

Αχ, πόσο θά ’θελα βροχή μου
Νά ’ν’ η δική της η βροχή
Κι απ’ τη φωτιά που μ’ έχει κάψει
Λίγο, μονάχα, να καεί

Τα χείλη της σα βραδινή βρεγμένη άσφαλτος
Λασπώνουνε το βλέμμα μου που επάνω τους βαδίζει
Στα βλέφαρά της νά ’μπαινα ακοίμητος φρουρός
Μήτε τον ήλιο θ’ άφηνα τα μάτια της ν’ αγγίζει