Σήκωσα χώμα απ’ τη γη σου
να δω τη ρίζα που αναπνέει μέσα στα έγκατα.
κι ανασηκώθηκαν άνεμοι ακριβοί μες στην αυλή μου.
Μαύρα πουλιά πετάριζαν,
ως στις κορφές και σφάλιζαν
για πάντα τη ψυχή μου.

Τον έρωτα προσκύνησα και τις πληγές του όλες
κι είδα την πιο όμορφη κατάρα να με σώζει
να στροβιλίζει το μυαλό σα θαύμα από χιόνι.

Ανθρακωρύχο με κρατάς μες στην ανάσα σου
και με τη γλώσσα σου με παίρνεις,
και με το σάλιο σου με βρέχεις, μάτια μου...

Ανάστησε ξανά βαθιά,
όσα πιστέψαμε νεκρά.

Μελανιασμένα τα βουνά τη θάλασσα ακονίζουν,
και μισοφέγγαρος εγώ, τον ήλιο ν’ αντικρίζω.
Μες στην Εδέμ σαν το παιδί.
τρώγοντας απ'το μήλο.