Siento cómo muere el sol en mi ventana.
Siento cómo cae la luz de la mañana.
Veo cada ola rota de inconsciencia.
Vedo en vano cada muro de impaciencia.
Siento cómo muere el mar desde mi estrecho.
Bebo cada respirar que traen sus muertos.
Temo el no poder llegar hasta la orilla
ciego por la oscuridad de mis heridas.
Buscando.
No se halla el cielo en fondo al mar.
Juzgando
lo que no nos dio la libertad.
Huyendo
de la angustia y de la necedad.
Cada viento fiero
escupe fuego en el sendero
de las olas.
Πήρε ο βυθός τη δύναμή τους
κι όλ’αυτά που πια δε λέει η φωνή τους
τα’φερε στην κουρασμένη γη μου
σα νεκρά σφουγγάρια στην ακτή μου.
Κι είχα ετοιμαστεί να τους γιορτάσω,
κι απ’ τ’ αρχαίο μου φως να τους κεράσω,
όμως το κορμί τους δεν το ξέρει
δε γελάει πια, δεν υποφέρει.
Ζητώντας
λίγο ουρανό μες στο βυθό.
Ρωτώντας
πόση ελευθερία υπάρχει εδώ.
Περνώντας
απ’ τα σάπια σύνορα της γης.
Κάτω απ’ το νερό θα πάρω ανάσα
και θ’ αφήσω τον αέρα.