Αηδόνια, μη λαλήσετε και δάφνες μαραθήτε,
τον αρχηγό τον Κόρακα, κλάψτε και λυπηθήτε.
Στα χίλια οχτακόσια δύο και και στα ογδοήντα,
απώλεσεν η Μεσαρά μια τιμημέν’ αντίκα.
Εις τας οχτώ του Σεπτεμπριού είναι γιορτή μεγάλη,
’π’ απέθανεν ο Κόρακας ο Καπετάν Μιχάλης.
Ούλη βοά η Μεσαρά, και τα βουνά κ’ η χώρα,
ο Κόρακας απέθανε, δε στένει μπλιό κολόνα.
Εδά θ’ αρχίξω να σας πω, πρέπει να σιωπείτε,
ν’ ακούσετε τον βίο του και θα 'φχαριστηθείτε.
Στην Πόμπιαν εγεννήθηκε κ’ έλαβε την αξία,
και τουρκοφάγος έγινε και θρήσκος στη θρησκεία.
Δεκαοχτώ χρονώ ’τονε ’π’ εβγήκε στο ποδάρι,
κ’ εσκότωσε έναν αγά απού ’το παλικάρι.
Αγάς είχε ’ς την κεφαλή σαρίκι με τη φούντα,
μ’ ο Κόρακας τον ’σκότωσε με ξύλινη χουρχούδα.
Οι παλαιοί το ’λέγανε, δεν το θυμούμ’ αλήθειο,
πως το' όνομα 'κείνου τα' αγά το λέγασι Αλήκο.
Απείτις τόνε ’σκότωσε του ’πήρεν τ’ άρματά του,
και τα 'βαλε στη μέσην του, να ’ξευρες τη χαρά του!
Μα τότ’ είχαν οι χρισθιανοί ένα βαρύ γομάρι,
και κάθε μήνα ’παίρνασι φόρον οι Γενιτσάροι.
Όπλα δεν είχ’ οι χρισθιανοί, μα είχαν την ανδρείαν,
’π’ εκάμαν επανάσταση για την ελευτερίαν.
Απού τη Στεία ’ς τα Σφακιά να πάη στην Γραμπούσαν,
'φτακόσα όπλα είχανε μα πάντοτε ’νικούσαν.
Στα ’κοσιένα ’γίνηκε ’πανάσταση στην Κρήτη,
και καπετάνιος έγινε κ’ έκανε το τερτίπι.