Ήρθε στιγμή λοιπόν να μιλήσουμε για απάθεια
Για άφωνα κοκόρια που ζουν στην ημιμάθεια

Μην κάνεις πως δε ξέρεις το λόγο που σωπαίνουν
Αδιαφορία απάθεια, κουβέντες που χωλαίνουν

Αντίφαση μεγάλη μπροστά στη βαρβαρότητα
Δε ξέρω πώς απόκτησαν αυτή την οικειότητα

Μπροστά τους το θεριό να πορεύεται ακέραιο
Να τελειώνει τον εξόριστο, να τον αφήνει έρμαιο

Το φως του να ρουφάει στο απέραντο το σκότος
Ούτε ο τελευταίος ήσουνα, ούτε ο πρώτος

Στην μπότα σου από κάτω λουλούδια μαραθήκαν
Τι ανώφελη προσπάθεια κι άλλες ψυχές χαθήκαν

Για κοίτα τώρα τα πράγματα πώς ‘γίναν
Εσύ να λες «τι έγινε;» κι όλοι «πού πήγαν;»

Από πού προκύπτει ότι θα κάνω ανακωχή
Δεν αντέχω να σας βλέπω να ξεχνάτε στη στιγμή

~Υπάρχει ακόμα ανοχή για όσα σε τελειώσαν
Αγκάθια στερεότυπα στα πόδια μας φυτρώσαν
Μα έχω ακόμα αντοχή και συνεχίζω να ελπίζω
Θα γράφω χίλια χρώματα του αδιάφορου το γκρίζο


Αυτή είναι η πρακτική, σ’όποιον αρέσει λες
Κι αν δε σ’αρέσει στο καβούκι που σου ‘χτίσαν μπες

Νοικοκυραίοι, σεβαστικοί, παντελονάτοι
Μα αν τους σπάσεις το γυαλί, θα σου βγάλουν το μάτι

Σαν ‘πέσαν από πάνω σου τα λυσσασμένα όρνια
Προκαταλήψεις βρώμικες που σμίλευαν τα χρόνια

Παραλειπόμενα όσα πίσω από τις πόρτες κρύβονται
Εκεί που σπαν τα όνειρα και οι πληγές ανοίγονται

Σημάδια εποχής εκ φύσεως προβληματικής
Η τάξις πιο σημαντική απ’την αξία της ζωής

Μια ανατριχίλα προκαλεί όπου φανεί ο νόμος
Δε ξέρεις ποια είναι η απειλή, ο κλέφτης ή ο αστυνόμος;
Δεν ήταν τρία, μα οκτώ καλέ τα γουρουνάκια
Κι ήταν ντυμένα με στολές και μπλε παντελονάκια

Για σύλληψη ξεκίνησε, κατέληξε σε φόνο
Μα ήσουν ντίλερ στη Σκουφά, θα σ’έπαιρναν με θρόνο


~Υπάρχει ακόμα ανοχή για όσα σε τελειώσαν
Αγκάθια στερεότυπα στα πόδια μας φυτρώσαν
Μα έχω ακόμα αντοχή και συνεχίζω να ελπίζω
Θα γράφω χίλια χρώματα του αδιάφορου το γκρίζο