Μ’ αγκάλιαζες με φίλαγες με χάιδευες
μου έλεγες το πόσο μ’ αγαπάς
αυτό το άρωμα σου και το χάδι σου
ποτέ δε θα επιστρέψει, μαμά που πας;

Όλα όσα φορούσα εσύ μου τα έραβες
ήθελες πάντα να ‘μαι καθαρός,
με έπλενες, με τάιζες, με διάβαζες
και ένοιωθα στον κόσμο ο τυχερός.

Τα ρούχα σου έχουν μείνει κρεμασμένα στην ντουλάπα
και άδειο το κρεβάτι απ’ τη δική σου την πλευρά,
φτιάξε μου ένα τοστ, στύψε μου μια πορτοκαλάδα
το μαύρο μου κοστούμι το σιδέρωσες…

Μαμά, σ’ αγαπάω μαμά
και ας είσαι μακριά, θα ‘σαι πάντα εδώ,
στη σκέψη μου, στο αίμα μου
στο είναι μου, στο δέρμα μου.
Εγώ, πάντα θα σε κουβαλώ.

Τα πρώτα μου τραγούδια εσύ τα άκουσες
το πρώτο δάκρυ από χαρά εσύ,
ανησυχούσες, ρώταγες αν έφαγα
και αν έχω όσο πρέπει ξεκουραστεί.

Μα το χαμόγελό σου πάντα άσβεστο
κι αυτή η αύρα σου η παιδική
όλους τους αγαπούσες και σ’ αγάπαγαν
γιατί είχες την πιο ωραία αγνή ψυχή.

Τώρα σε βλέπω μόνο μέσα απ’ της φωτογραφίες,
τα βίντεο από γενέθλια που σβήνουμε κεριά
και τι δε θα ‘δινα για λίγο να σε αντικρίσω.
Θυμήσου μια αγκαλιά πριν φύγεις μου ‘ταξες.