Νύχτες λευκές, πρόσωπα σημαδεμένα
Ξινά σταφύλια χθεσινής συγκομιδής
Τρία πατώματα μπετόν σφουγγαρισμένα
Στο ισόγειο μένει ο Κοσμάς ο νταβατζής

Ξένη στους ξένους, άθυρμά των βιαστικών
Σβήνει το φως για να ξεχάσει το όνομά της
Δυο χαρακιές αλλάζει δέρμα και πατρόν
Μέχρι ν’ ανέβει ο επόμενος πελάτης

Στον παράδεισο θα δεις
Το πρώτο φως βγαίνει νωρίς
Το πρώτο φως βγαίνει νωρίς
τι κι αν νυχτώνει αμέσως;

Χωρίς ανάσα όσο κινείται το καμιόνι
Χωρίς χαρτιά στου παραδείσου τα σκαλιά
Όταν ο ήλιος γονατίζει στο μπαλκόνι
Δεν έχει μάτια να κοιτάξει πουθενά

Κορμί κερί και προσωνύμιο «πριγκηπέσσα»
Βαθύ κραγιόν και ένα στιλέτο στο γοφό
Τα άπαρτα κάστρα πέφτουν μόνο από μέσα
Μα τα μπουρδέλα έχουν στην πόρτα θυρωρό