Μη με ρωτάς το άδικο πως σβήνει
που ειν’ το φως σ’ αυτό που αναζητάς,
ξέρω να κρύβομαι καλά μες την προβειά μου
σημάδι μιας παλιότερης γενιάς.

Εγώ συνάμα νικητής και ηττημένος,
σε στίβο που δεν έτρεξε κανείς,
σε καρτερώ στο χέρι να υψώνεις
τα σύμβολα μιας νέας εποχής.

Και άφησε τους άλλους ν’ απορούν
Κρεμώντας τα δυο άρβυλα στους ώμους,
στενές οδούς να κάνεις λεωφόρους.
Να προχωράς εκεί που όλοι σταματούν.

Αν πάλι αντικρίσεις στα παράλια
ανθρώπινες ψυχές που αναζητούν,
στάλες απ’ τη χαμένη περηφάνια
γίνε πηγή και δώσε τους να πιουν.

Και η φωνή να γίνεις και η ασπίδα
γι’ αυτούς , που κάποιοι τόλμησαν να πουν
αλλιώτικους και διαφορετικούς
γυρίζοντας του κόσμου τη σελίδα.

Και ίσως τότε αντηχώντας η αγάπη
σε θάλασσες, σε γη και ουρανούς
να σβήσουμε τα σύνορα του χάρτη
να ενωθούμε σε παντοτινούς χορούς.