Στο σπίτι που μεγάλωσα
τα καλοκαίρια με γυρίζουν
στον κήπο που περπάτησα
γεράνια δεν ανθίζουν.

Σα να σε βλέπω ακόμα εκεί
έξω από την πόρτα καθισμένο
σ’ αυτό το ξύλινο σκαμνί
σ’ έπαιρνε ο ύπνος κουρασμένο.

Είναι η δική μου ξενιτιά
στον τοίχο μια ραγισματιά
που ολοένα και βαθαίνει
χωρίς εσένα είμαι ξένη.

Στο σπίτι που μεγάλωσα
όλα τα φώτα έχουν σβήσει
κι εσύ έχεις χρόνια να φανείς
και σ’ έχω επιθυμήσει

Μου έλεγες πως τα άλυτα
δεν γεφυρώνουν αποστάσεις
τώρα που είμαι σ’ άλλη γη
που να με βρεις να με σκεπάσεις.

Είναι η δική μου ξενιτιά
στον τοίχο μια ραγισματιά
που ολοένα και βαθαίνει
χωρίς εσένα είμαι ξένη.