Αυτή είναι η χρονιά της ταξινόμησης,
του ξεκαθαρίσματος, των επιστροφών,
μετά το κοσκίνισμα μέσα από τις στοίβες,
από τους σωρούς, τις μάζες, τους λόφους, τα κατακάθια

ή, λιγότερο ποιητικά, μέσα από τα ράφια, τα μπαούλα,
τις ντουλάπες, τα κουτιά, τις γωνιές,
το κελάρι, τις κόχες, τα ντουλάπια –

Μέσα από το σκουπιδαριό με άλλα λόγια,
το πεταμένο ή το φυλαγμένο
εδώ ή αλλού έχουν αποθηκευτεί,
εκεί όπου παρασύρθηκαν ή πετάχτηκαν
με τον τρόπο μου από αθέατα κύματα.

Για παράδειγμα: δύο παχιές σειρές
από άδεια γυάλινα βάζα που κάποτε είχαν μαρμελάδα
που φτιάχναμε εκείνα τα εξατμισμένα
καλοκαίρια· ένας λιτός αριθμός
από πλαστικές σακούλες· μια σπασμένη καφέ ομπρέλα
πολύτιμη σαν καινούργια

ένα κουτί σοκολάτας με ίχνη από κηρομπογιές στις άκρες
αποθηκευμένο για παιδιά φαντάσματα·
παπούτσια με ρυπαρά σημάδια
από δάχτυλα που κάποτε ήταν δικά μου.
Φωτογραφίες αγοριών των οποίων τα ονόματα έχουν χαθεί
(ποζάροντας τόσο ξένοιαστα μπροστά σε ξεβαμμένα
αυτοκίνητα), πολλά από αυτά
σήμερα νεκρά, άλλα γερασμένα –
όλα σημαδεμένα, ξεθωριασμένα κι ανακατωμένα
όλα μαζί σαν – αυτό – το μπολ
με ανάμεικτα βότσαλα μαζεμένα
χρονιά με τη χρονιά σε παραλίες
τώρα διαβρωμένα και παραπεταμένα, όμως τότε διαλεγμένα,
για την ομορφιά τους, ξεχωρισμένα και φυλαγμένα,
σαν κρύσταλλοι του χρόνου
που ορθώνονται από τις κάποτε ανεξίτηλες μέρες.