Στο σώμα μου επάνω δεν θα βρεις το πένθιμο μάτι της
κουζίνας να καίγεται ολημέρα στην κόλαση.
Μόνο κάτι λουλούδια που πεινούν και κρυώνουν.
Στη φόδρα του σώματος κάνει ζέστη.
Κλειδώνω έξω τα ξαφνιασμένα βλέφαρα,
τον τρελό λαγό του Σαχτούρη.

Η ποίησή σου δεν έχει κόκαλα, έλεγε κάποτε ο Θ.
Από τότε βάζω στο ποίημα καρέκλες, τραπέζια, βάζω
ζώα με ουρές – ολόκληρο το σκηνικό της πραγματικότητας.
Κι έτσι, με τόση ύλη, τα μαλακά μόρια της ψυχής
γίνονται γραφή, στέρεοι συνδυασμοί
με σπονδύλους που άρπαξα από άλλους
– το ασπόνδυλο, εγώ, να σπονδυλωθώ.

Ενδεχομένως όλα αυτά τα χρόνια να έχω ενώσει
Γη και ουρανό – σκύλους με πουλιά, όρη με ελάφια,
ονειροπαρμένους επιβήτορες των νεφών με τον Φράντς
Κάφκα. Ίσως αφιερώθηκα σε αγώνα ιερό.

Εντάξει. Να έχει κόκαλα το ποίημα. Έναν τάφο οπωσδήποτε.
Φοβερές μασέλες, τριγμούς. Όμως μες στο θήτα του πόθου
–όταν κυλάω με τη γλώσσα, τα λόγια, με την αταξία
στην τάξη του βασιλείου–, το χάδι μου λέει:
γίνε τρυφερή, χωρίς κόκαλα μπαίνει κανείς
στην άλλη ψυχή.

~ * ~

Οι ποιητές γράφουν τη μοναξιά τους. Άλλοι το χαμό τους, όπως η Σύλβια. Άλλοι
την πικρή εγκατάλειψη – όπως η Ανν. Εντούτοις, μέσα τους ζω και γεννώ
φανταχτερά ηλιοτρόπια. (λέει ο χρόνος)