Εμείς που είμαστε παιδιά της ίδιας μάνας
κι είχαμε πίστη σε ανθρώπους και ιδέες
Κάποιοι χαράξαν βολικά τα σύνορα μας
και μας αλλάξαν το χρώμα στις σημαίες

Τώρα τα δάχτυλα κολλάμε στη σκανδάλη
και σημαδεύουμε γενναία τον εαυτό μας
Μας έχουν πιόνια στη σκακιέρα κάποιοι άλλοι
και εμείς βαφτίζουμε εχθρό τον αδερφό μας

Σε έναν κύκλο είμαστε πάλι τα πόδια στο ρυθμό
και στο κεφάλι κρεμασμένο ένα βαρύ σταυρό
Αρκεί ο ένας βήμα να κάνει ν’ αλλάξει ο χορός
Βάλε ένα τέρμα κόψε το νήμα είναι δικός σου ο ρυθμός

Έτσι μας μάθαν να χωρίζουμε τη γη
να πολεμάμε όποια πατρίδα κι αν μας λάχει
Μα δε μας είπανε ποτέ οι στρατηγοί
στα πόσα φέρετρα κερδίζεται η μάχη

Ποιος έχει όμορφα νέα; Ποιος ζει καλά τελικά;
Το ‘γάμησέ τα’ έγινε το νέο ‘κανονικά’
Χρόνια το Αιγαίο δεν ξεβράζει μοναχά πλαστικά,
ο πόλεμος κι αυτή η ειρήνη μοιάζουν τρομακτικά…

Και τι φάση ψηλέ το μαστίγιο; Κάνε πιο κει, μ’ενοχλείς.
Τι κάνουμε μέσα σε κύκλο; Να τους κυκλώσουμε εμείς!
Το πιο σταθερό που έχω ζήσει, το βίωμα της αλλαγής,
και κόλαση δεν είναι οι άλλοι, από κόλαση ξέρουμε – υπογραφή, οι κολασμένοι της γης