Κίτρινα παπούτσια στο ρυθμό
του θανά Του
μελαγχολικά περπατούν
αναλλοίωτες σκέψεις υπερβαίνουν
ποτάμι κι ουρανό.

Κορμιά νεκρά, αφυδατωμένα
στεγνά από μνήμες, στερεμένα από αγάπη
ανεξάντλητες ήττες, χαιρεκακία
σε παρακμάζουσα εποχή.

Όνειρα τσαλακωμένα, έμφυτες αγρυπνίες
μοναχικών αγίων και προφητών
προαναγγέλλουν
την αφύπνιση του αειθαλούς ελαιώνα.
Στο λιόχαρο μονοπάτι της λευτεριάς
οι λέξεις ξαλμύρισαν
οι ελπίδες αποφυλακίστηκαν.

Σε νυσταγμένους δρόμους υπνοβατούσα
όταν ξεδίπλωνα τα όνειρά σου
τακτοποιούσα τις θαλασσί σου σκέψεις.
Στον κήπο με τις ματωμένες μουριές
σε είδα να ξεπροβάλλεις
να μου γνέφεις να ρθω κοντά σου. 

Στη ηχηρή σιωπή «έλα> , ψέλλισα
κι έμεινα εκεί να καρτερώ
ώσπου η παρδαλή, μεσήλιξ κουκουβάγια
σε ύπνο παραδόθηκε
μα εσύ, δεν έφτασες ποτέ.