Πέταξα για λίγο στον καλοκαιρινό ουρανό,
λίγο- ίσα για να τον νοσταλγώ
κι επέστρεψα μόνη στο φθινοπωρινό κλουβί μου.
Να με ταΐζουν, φιλάνθρωπα,
σπόρους και ζωή απ’ το τσουβάλι,
να με μπουκώνουν περιττά
ίσα για την πάχυνση του υπερτροφικού δήθεν,
να με ποτίζουν δελτία ενημερωτικά
ίσα για να κελαηδώ το τραγούδι τους.
Μα εγώ γεννήθηκα στην αιχμαλωσία·
δε με παγιδεύουν φάκες και τυριά,
μεγαλύτερα σπίτια, καλύτερη δουλειά.
Εγώ, ούτως ή άλλως, επιστρέφω πάντα μόνη στο κλουβί μου.
Δεν το αντέχω το δάσος,
δεν την μπορώ την άγρια ομορφιά·
είμαι κατοικίδιο ήμερο,
πειθήνιο πάντα κι ευχαριστημένο
με τα κοκαλάκια που μαζεύει γουργουρίζοντας
ανάμεσα στα πόδια της λιπαρής σπατάλης.
Άλλωστε τι να την κάνω την ελευθερία;
Τι να την κάνω την αληθινή ζωή;
Εγώ γεννήθηκα στην αιχμαλωσία
κι επιστρέφω πάντα μόνη μου στο φριχτό μου κλουβί.