Όλοι οι καιροί είναι στο τραπέζι. Κάθε συνάφεια μοιάζει πολύτιμη,
καθώς με κτυπούν αστραπές και προβλέψεις.
Τα λόγια μια αγωνία. Βαρύσκιωτο μέλλον σκεπάζει
την γνώση μου.
Η γνώση μου, σαν πως την λάτρεψα ως εμμονή
ανέφικτου έρωτα. Ζηλωτής και σαλός, την αμαρτία μου
εγώ γιγνώσκω. Κύριε βοήθα, ψιθυρίζω, κατά πως ανασταίνει
την επίκληση «ΚΕ ΒΟΪΘΙ» ο συναξαριστής* εκείνος·
της Καππαδοκίας.
Στο σύνορο, με φόβο σμιλεύεται η αποδοχή. Βοήθα, θα με
παρακαλούσα, ελπίζοντας να με στηρίξει ο ελάσσων θεός εντός μου.
Έξω οι μέγιστοι Θεοί τραβούν τον δρόμο τους.
Θα επιπλεύσουν, θα θριαμβεύσουν, θα φροντίσουν
την διαδοχή τους σε υλικό και άυλο κόσμο.
Το σώμα της Ιστορίας δεν νοιώθει πόνο κι εγώ την ανάγκη
πρέπει να προφταίνω με απώλειες.
Φορτίο οδύνης με γεννά, με τρέφει.
Κι αν κυλήσω τη μυλόπετρα, το καταφύγιο μου θε να
πάρει φως και να καεί. Το φως, σαν τον εχθρό εισβάλει
στους φόβους που με προστατεύουν.
Κατά την ταπεινότητά σου «Κ(ΥΡΙ)Ε ΒΟΪΘΙ», καθώς
ενδύομαι απεκδυόμενος, θα ψιθυρίζω.
Στον τόπο μου το αληθές πάει πλάι πλάι
με την συντριβή.